یک پارادوکس طبیعی در بحران‌های خشکسالی و سیل سیستان

عباس نورزائی

سال ۱۳۶۴ فرماندار وقت زابل، برای من حکمی صادر کرد و مرا «مسئول ستادسیل زابل» خواند. محل استقرار ما در ساختمان قدیمی فرمانداری که قبلاً بخشی از کنسولگری روسیه بود، قرار داشت. روبرو، سمت راستِ درب ورودیِ اتاقی که بدین منظور اختصاص یافته بود، تابلویی زده بودند که روی آن نوشته شده بود: «ستاد سیل»

یک روز این تابلو به زمین افتاده بود و یکی از دوستان، آن را به دفترم آورد و گفت این تابلوی دفتر ستاد سیل است و من دیدم رویش نوشته «ستاد بحران خشک‌سالی» و بلافاصله گفتم: «این مال ستاد سیل نیست.»

خلاصه کنم، در طرف دیگر همین تابلو نوشته شده بود: «ستاد سیل» و برای صرفه‌جویی از همین یک تابلو و همین یک اتاق، برای بحران‌های معمول زابل استفاده می‌شد.

در اوج خشک‌سالی‌ها که به زعم خیلی‌ها دیگر امیدی برای بقای سیستاننبود، امروز ما اخباری داریم که سیلابی عظیم وارد سیستان شده است.